Światło

Nie da się żyć bez światła.
To znaczy wiem, że w głębi oceanu są takie stworzenia, które żyją bez światła. Ale człowiekowi ciężko. Bardzo ciężko.

Ciężko żyć bez światła słonecznego - czytałam ostatnio o badaniach dowodzących,  że w jasnych salach o dużych oknach uczniowie lepiej się uczą (i dostosowujacej się do tego firmie budowlanej) - a wiadomo, że niejeden narzeka na ciemne zimowe dni.

Ciężko jest też żyć bez światła duchowego, bez tego co wskazuje drogę. Bez  światła Słowa. (A przy tym mam wrażenie, że - paradoksalnie - wielu czasem żyje według niego, choć może nawet się od tego odżegnuje).

Jutrzejsze święto (no, prawie dzisiejsze, gdy piszę jest już późny wieczór) jest też świętem światła. "Światło na oświecenie pogan..." - to jego myśl przewodnia  Lubię kantyk Symeona - jeden z trzech kantyków Nowego Testamentu, najkrótszy i chyba najbardziej osobisty. Kierujący myśl ku wieczności. "Teraz o Panie pozwól odejść swemu słudze w pokoju, gdyż moje oczy ujrzały Twoje zbawienie".

Umieć odejść w pokoju. Do Światła.

Ba, być zawsze gotowym na to odejście, przejście w Światło.....

A przecież bywa też światło źle, nawet niegodziwie użyte..

Tak sobie myślę o różnych aspektach światła od paru dni. Od wieczoru, w którym ogladaliśmy niezwykłe iluminacje w oliwskim parku.

Za dużo ludzi. Ale... niektóre miejsca, efekty śliczne :) Nie wszystko komórka uchwyciła w zadowalającym stopniu. Niemniej mam nadzieję, że choć w ułamku uda mi się pokazać nastrój :)