Wierzba

Wierzba rośnie w ogrodzie moich Teściów, ale ma uroczą historię.
Jakieś dziesięć lat temu dostałam od męża tradycyjny rocznicowy bukiet (chyba na rocznicę  naszego pierwszego spotkania), w którym piękny storczyk cieszył się towarzystem rozmaitych gałazek i gałązeczek (ładny był ten bukiet). Jak to storczyk - stał i stał i stał i stał. A gałazki razem z nim.
Kiedy wreszcie trzeba było z tym zrobić porządek, okazało się, że jedna z gałązek, malowniczo poskręcana, wypuściła korzonki. Gałązka + korzonki = drzewko. Tak mi się  to wydawało logiczne. ... Zamiast eksperymentować na balkonie, udałam się do Teścia. A On wsadzil gałązkę do ziemi i wkrótce okazało się, że rośnie nam wierzba. Najpierw rosła w "przedszkolu", w kąciku ogrodu, a potem została posadzona dumnie przed domem, choć nieco z boku. Zawsze patrzę na nią z pewną czułością i dumą, choć jej piękno już nie moją jest zasługą. A jakby ktoś chciał, to można z tej historii wyciągnąć piekny morał o dostrzeganiu potencjału i cierpliwości....

W popołudniowym słońcu wyglądała w niedzielę tak:

Z jednej gałazki.
Słoneczne światło sprawia, że aż mi się wydaje nierzeczywista... Ciekawe do ilu metrów dorośnie...