Moje drzewa 1/20

Historia w sumie prawdziwy początek ma kilkanaście lat temu, kiedy to po Polsce, idąc od południa, szalała zaraza na kasztanowcach - motylek noszący wdzięczne miano szrotówek kasztanowcowiaczek (ten kasztanowcowiaczek brzmi tak przyjaźnie! - a to takie bydlę) niszczył uparcie drzewa, sprawiał, że w połowie lata opadały z nich brązowe liście... no po prostu dramat. Odwiedzaliśmy wówczas Wujostwo pod Krakowem, nieżyjąca od półtora roku Ciocia była jeszcze w pełni sił i wzdychała ciężko, jak to małe stworzenie niszczy ich ukochane, rosnące na obrzeżach rozległego ogrodu i sadu, kasztanowce, wyhodowane przez dzieci ze zbieranych w parku kasztanów. Dzieci Wujostwa, jako należące do mojego pokolenia, były już wówczas w słusznym wieku, ale posiadłość liczy sobie lat wiele, obsadzanie jej drzewami sięga naszego dzieciństwa, czy bardzo wczesnej młodości (pamiętam jak pod koniec podstawówki pieliłam tam róże), zatem kasztanowce były już te kilkanaście lat temu całkiem potężne.
Czasy się zmieniły, motylek jakoś zaprzestał intensywnej inwazji, drzewa nadal rosną, a ja wciąż gdzieś pamiętałam o kasztanowcach wyhodowanych z kasztanów. Była to pamięć pasywna jednak, bierna.

Do ubiegłego roku.

W ubiegłym roku bowiem, ciesząc się jak zawsze kasztanami (ach, ach takie piękne, jak tu ich nie podnieść) i upychając je po kieszeniach, zrobiłam wreszcie to, co zamierzałam od dawna. Wetknęłam kilka kasztanów do stojącej na balkonie skrzynki z ziemią po jakichś roślinkach. Pewnie po koleusach, ale nie jestem pewna. Zerkałam, czy coś nie kiełkuje, ale nie kiełkowało. Skrzynka stanęła na zimę w kącie zasłoniętym donicami winobluszczu i tui. A ja o tych kasztanach kompletnie, totalnie, całkowicie zapomniałam.

Któregoś cieplejszego dnia w marcu czy na początku kwietnia wsadziłam do tej schowanej w kącie pustej skrzynki ukorzenioną sadzonkę zielistki, z nadzieją, że przetrzyma ewentualne mrozy - nie miałam w domu świeżej ziemi, ani też ochoty na mnożenie domowych zielistek.

Po jakimś czasie zajrzałam tam i skonstatowałam, że zielistka ma się dobrze, ale z ziemi wylazł brązowy patyk. Zastanawiałam się, czy to mogą być jakieś opóźnione o dobry rok lilie (kiedyś miałam) czy co?
I dopiero gdy pojawiły się na "patyku"  zielone piórka liści, przypomniałam sobie o kasztanach... że chyba tam jednak je włożyłam...

Ostatecznie zielistka została pospiesznie wyekspediowana w inne miejsce, bowiem okazało się, że patyki są trzy, a w dodatku mają liście w różnych kształtach (zakończone na okrągło i na ostro) i rosną całkiem żwawo.

Zatem mam zaczątek własnego parku :).

Zdjęcia są ułożone chronologicznie, choć nie dysonuję zapisem etapu "brązowego patyka".

To ten z okrągłymi liśćmi, który wyszedł z  ziemi jako pierwszy, ale wcale nie jest największy teraz :). Stan na 18 maja.

Ten przepychał się przez zielistkę, listki ma zakończone ostro i rośnie na potęgę. Potem wyrósł obok niego jeszcze jeden kolega ;). Stan na 18 maja.

Widok na te same drzewka cztery dni później, 22 maja.

 A to jest stan na dziś, 26 maja. Musiałam odsunąć skrzynkę od ściany...

Mam nawet pomysł gdzie dwa z nich posadzić jak podrosną... Ciekawe, czy je zdołamy wyhodować na wielkie drzewa...

Edit. 27.05
Wyłazi z ziemi czwarty!!!

Edit. 29.05
Jest piąty!!!