Idę w góry...

Idę w góry cieszyć się życiem... znacie tę piesenkę? Mnie towarzyszy od najmłodszych lat, śpiewamy ją razem z dziećmi... I tak to jest, w górach cieszymy się życiem i byciem razem. Nawet gdy wędrujemy w wersji "trójka (tzw. kamziki) z przodu, dwójka z tyłu", nawet gdy z bólem stwierdzam, że to ja, ja jestem Najsłabszym Ogniwem i Naczelnym Spowalniaczem.... Wiecie jakie to frustrujące? A jednak nadal góry są miejscem na cieszenie się życiem, smakowanie bycia razem, radość, że nasze dorosłe dzieci nadal chcą ten kawałek wakacji spędzać z nami. Pogaduchy, wygłupy, docinki, poranne pobudki (nie zawsze łatwe), planowanie wędrówek, zapisywanie zabawnych sytuacji... to wszystko ma niepowtarzalny smak. I nawet wtedy nie przeszkadza tak bardzo, że coś, co miało z wysokości ponad 2 tys. wyglądać tak:

wygląda w danym momencie tak:

  .

Gwoli sprawiedliwości należy dodać, iż nasze prywatne Kamziki obejrzały ponoć widok w naturze również.

Tatry są także krainą ostrych i czasem bolesnych kontrastów. W jednej chwili widok (i odgłosy!!!) taki:

A jakieś 30-40 minut dalej i wyżej (tak, w górach wędruje się w czasoprzestrzeni!) taki:

Ale nie cały czas było pochmurno. Góry ukazywały się nam w majestacie ciszy i piękna...

A czasem sprawiały przeurocze niespodzianki...
Ot zwykłe zbocze, prawda?

A na tym zboczu:

Niestety nie mam super-aparatu... Ale widać o co chodzi, prawda?... Było tych kóz tam kilkanaście, z młodymi i nawet było słychać ich beczenie :)

A na kolory Tatr będzie trzeba poczekać, bo jako osoba niezwykle inteligentna, zabrałam wczoraj aparat bez karty i w związku z tym wszystkie zdjęcia wczorajszych uroczych kolorowych kwiatuszków kryją się w pamięci aparatu, a ja nie umiem ich tutaj z niej wydostać....

To co, pośpiewamy? :)