Ksawery nie puścił

Plany były niespecjalnie ambitne. Ot, teraz właśnie już mieliśmy się z MN pławić w rozkoszach pobytu na łonie daleko mieszkającej acz najbliższej (i stęsknionej) rodziny. Rano telefony nieco zaniepokojone po kolei od obu Mam zwanych też Babciami - "a może nie jedźcie"... No ale pogoda całkiem całkiem, wyjście z domu o zaplanowanym czasie... Pojechaliśmy. I było naprawdę fajnie... do czasu.
Miłośnicy górskich wędrówek znają takie stwierdzenie, że "góry nie puściły". Zdarzyło mi się kilkakrotnie wracać z tatrzańskiej wędrówki bez osiągnięcia zamierzonego celu - załamanie pogody, skrajnie trudne warunki jak na możliwości grupy, uruchamia się tryb "rozsądek każde szybko stąd znikać"... Tym razem trafiło nas kilkadziesiąt kilometrów na północny wschód od domu. ABS włączył się już na pierwszym zaśnieżonym (bo nie stąd ni zowąd sypnęło śnieżycą) rondzie - w sumie normalka. Jedziemy. Po dwudziestu kilometrach przejechanych czterdziestką za wielkim TIRem (dobrze, że jechał, przynajmniej nie jechaliśmy po dziewiczym śniegu jak ci z naprzeciwka) stanęliśmy na amen w małym miasteczku, na jednokierunkowej ulicy (tak, główna droga tamtędy prowadzi). Przed nami auta, za nami auta, po bokach domy, sypie śnieg. Nie ma jak się ruszyć. Wizja kolejnych dwustu kilometrów z hakiem przejeżdżanych czterdziestką w sypiącym śniegu... Moment na ostateczną decyzję. Telefon w garść - nie dojedziemy jednak. Nie dziś. Coś się ruszyło, udało się umknąć w bok z tej jednokierunkowej na drugą jednokierunkową, prowadzącą z powrotem (przy skręcaniu widać było z przodu na "naszej" trasie niekończącą się kolumnę samochodów). Powoli, po bielusieńkim śniegu, odwrót... Okazało się, że za nami wyrósł już ogromny ogon - mijaliśmy auta ze współczuciem. Przy tym okazało się, że miałam rację podejrzewając, iż to, po czym wcześniej jechaliśmy, to jednak był lód.... Teraz jechało się już ciut szybciej. Nawet jakiś pług jechał... w przeciwną stronę. Widoczność nieco lepsza, można było podziwiać tańcujące po polach fale śniegogradu. Pogoda zmieniająca się jak w kalejdoskopie. Odłożyłam na kolana dziergany pracowicie szalik (tak, zatęskniłam za własnoręcznie zrobionym szalikiem, a w zasadzie skusiła mnie włóczka...)  i zaczęłam pstrykać zdjęcia. Walących w przednią szybę śnieżynek nie udało się uchwycić...
A blisko domu - inny świat. Tyle, że dujawica okrutna (okrutniejsza niż wcześniej), widziałam jak rzucało furgonetką po jezdni... Śnieg teraz przywędrował już co prawda, ale jednak zajęło mu to więcej czasu niż nam...
A Kamziki też zostały zmuszone do zmiany planów (śnieg, brak prądu) i wylądują na weekend bliżej domu, z o wiele lepszym dojazdem - co istotne, bo ich żaba nie ma ABSu...
Miłego oglądania zatem:

Ta czarna kropka to nie UFO, tylko coś na szybie :)) A to czarne w tle to nie zbocze góry, tylko chmury.

To szarobiałe nad polem powyżej to tańcujący śnieg, a za nim równie tańcujące szare chmurzyska.

Przyjrzałam się dokładniej, na tym zdjęciu wyżej (z torami po prawej) widać padający śnieg.

Kolory na zdjęciach w zasadzie autentyczne.
Jutro rano zamierzamy podjąć drugą próbę przejścia, tfu, przejechania trasy...