Moc w słabości

Lubię robić coś, w czym jestem w miarę dobra - chyba jak każdy.
Ale mam też pasję, w której jestem absolutnie najsłabsza wśród moich najbliższych. Otóż w chodzeniu po górach jestem zdecydowanie z tyłu za Kamzikami (co w sumie nie dziwi) i za MN. W sumie w czasach studenckich też chodziłam po górach (pod górkę) raczej powoli, ale to "powoli" było w odniesieniu do śmigających  i zaprawionych w biegach na orientację kolegów, nie koleżanek. No i na płaskim kolegom dorównywałam. A teraz po płaskim owszem, umiem iść naprawdę szybko, ale nie mam już kondycji z czasow biegania za autobusem i do szkoły (a Kamziki mają). A pod górkę - powoli. Z górki czasem jeszcze wolniej, bo kolana przysztywnawe. No dobra, zasadniczo ciągle chodzę nieco szybciej niż napisano na drogowskazach (a był taki rok, kiedy się nie dawało szybciej), ale to jest nic w porównaniu z innymi.

Bycie takim najsłabszym ogniwem wycieczki nie jest proste. Inaczej się odbiera zasadę, że "wędrująca po górach grupa powinna dostosować się do najsłabszego uczestnika" wygłaszaną poza konkretnym kontekstem, a inaczej, gdy się samemu jest tym najsłabszym uczestnikiem i to do mnie inni się dostosowują. Świetne źródło frustracji (bo przeze mnie oni nie mogą...), a frustracja może zabić dobry humor i całą radość wędrowania. Zatem trzeba nie tylko przyjąć, że inni są lepsi i silniejsi, ale i pozbyć się zazdrości, fałszywej dumy, pokusy gorzknienia czy narzekania. A wiadomo, że takie uczucia są czepliwe, oj czepliwe.

Podziwiam MN, który cierpliwie wędruje moim tempem i jeszcze twierdzi, że lubi. Podziwiam Kamziki, które czekają w umówionych punktach (albo i w nieumówionych) i  na mój widok nie wstają gotowe do dalszej drogi. Wzrusza mnie ich spontaniczna radość, że doszłam. Ich troska. Ich nienarzekanie, że beze mnie może doszliby dalej czy wyżej (nie słyszałam od nich w ogóle takiej propozycji, ale czasem dochodzą dalej i wyżej, bo zdarza się czasem zdobywanie szczytów "metodą himalajską", kiedy ja z własnej woli robię za ostatni obóz :) ).

W tym roku uświadomiłam sobie, że ta moja słabość jest też potrzebna nam wszystkim. Każdy czegoś się może nauczyć. I okazuje się, że dobrze nam razem, niezależnie od tempa wędrowania, Łatwiej w tej sytuacji przyjąć własne ograniczenia i pogodzić się z nimi.