Zaskoczenie

Jakiś czas temu kupiłam sobie oplątwę.
To roślinka taka. Tillandsia.
Oplątewka w sumie raczej, bo malutka, w mini donicznce.
Ponieważ podobno mało wymagajaca, to tylko wstawiłam do czerwonego szklanego świecznika, który z powodzeniem pełni rolę osłonki na doniczkę i zapewnia drenaż (bo jest przestrzeń pod dnem domiczki).
Postawiłam toto na stoliczku przy sofie i tak sobie stało ciesząc oczy cienkimi listkami i różowoczerwonawym kłosem-pióropuszem. Podlewałam co jakiś czas.


W poniedziałek rano popatrzyłam...
.... i poszłam zapytać Najstarszą Kamzikownę co mi wetknęła do roślinki...
(doświadczenie życiowe...)

 

 
A to nie ona.
Moja oplątwa zakwitła!

Rano kwiatek był jeszcze skulony. Wyglądał jak wetknięty w pióropusik kawałek fioletowej chusteczki czy tiulu.
Po południu rozwinął się.

I tak trwa.
Fioletowa trójramienna gwiazdka.

Radość drobiazgów!

(A w poniedziałek spotkała mnie jeszcze inna radość ale o niej napiszę innego dnia).

A na pustyni są

 - jak wiadomo  - oazy.
 

Mam wrażenie, że niemal wszyscy odwiedzający Pustynię Judzką zawożeni są w dość spektakularne miejsce  i oglądają albo nawet zwiedzają klasztor św. Jerzego Koziby w Wadi al-Kilt (Quilt). Wadi to wawóz, czy też pustynna dolina o urwistych zboczach, okresowo wypełniająca się wodą. A jak woda to i życie...

 

Klasztor na urwisku Wadi al-Kilt wzniesiono  w początkach V w. i była to pustelnia dla pięciu mnichów, najpierw oratorium, potem klasztor. Pierwsi pustelnicy osiedlali się w jaskiniach wyżłobionych w urwiskach wadi (nie tylko w tym miejscu).  Według legendy to tutaj była jaskinia,  w której przebywał prorok Eliasz, a kruki przynosiły mu pożywienie.

Najazd perski na początku VII w. zniszczył i ten klasztor (jak wiele innych kościołów i miejsc).
Podobno były próby odbudowy za czasów krzyżowców (XII w.).

Tak naprawdę klasztor ruszył od nowa, odbudowany, dopiero w XIX w. Jest to klasztor prawosławny, główny kościół jest pod wezwaniem Przenajświętszej Bogarodzicy.

   
Wrażenie robi niesamowite, bo jest przyklejony do chyba 100-metrowego urwiska i jest częściowo wyżłobiony w skałach (teraz chyba są to raczej pomieszczenia gospodarcze).

W klasztornej cerkwi św.św. Jana i Jerzego  zachowała się mozaika z VI w. i relikwiarz ze szczątkami mnichów zamordowanych w 614 r. Jerzy Koziba, którego grób też się tam znajduje, kierował klasztorem w V czy VI w. Gdzieś znalazłam informację, że pochodził z Cypru.

Co ciekawe, podobno równolegle do Wadi al-Kilt prowadziła historyczna droga z Jerozolimy do Jerycha (znana z przypowieści o miłosiernym Samarytaninie). Przez wadi prowadzi szlak turystyczny (ok. 3 godzin wędrówki).

Na zdjęciu poniżej, po prawej, widać inny fragment tego samego wadi, (w wyższym biegu rzeki niż klasztor). Prowadzaca w dół droga jest przejezdna tylko dla wysoko zawieszonych samochodów, dziury na niej są gorsze niż na trasie z Tarnawy Wyżnej do Bukowca w Bieszczadach (a tam są okropne). Widzieliśmy wędrujących w dół ludzi, widzieliśmy takich, co jechali nieco zdezelowanycm autem i takich, co z trudem zawrócili przy którymś zakręcie uznając, że dalsza jazda jest niemożliwa...

Ale i tak jest tam pięknie. Szczególnie gdy zbliża się zachód słońca i jego promienie rozmywają kontury...

Z przesłaniem

Wyraźnie mam falę na zakładki, choć robią się - nie ukrywam - dość wolno z uwagi na inne zajęcia.
Tym razem zakładka, która kojarzy mi się z pustynią, czego - oczywiście - nie oddaje zdjęcie, bo generalnie cieniowana mulina nie wychodzi dobrze na zdjęciach.

Ta oczywiście ma konkretne przeznaczenie - do Biblii - i nawet ma już właściciela, choć jeszcze jej nie widział, tylko delikatnie się przymówił. :)
Niemniej kolor jest zdecydowanie bardziej wchodzący w pomarańcz niż w żółty. I cieniowanie mniej kontrastowe. Za tło posłużył mi niebieski fotelik na balkonie i chyba był to dobry wybór, niezależnie od padających cieni, bo na innych zdjęciach zamiast pomarańczy było żółtko jajka. Na obrzeżu i w ogonku ciekawy odcień ni to przyszarzałego grantu, ni to zniebieszczonego fioletu, trochę jak w suchych czarnych jagodach...
Mam nadzieję, że się spodoba.
Kompletuję powoli zakładki na lato i sama jestem ciekawa czy dobiję do potrzebnej na sierpień ilości, czy też po drodze trafi się okazja i rozdam... :)

Ostrzeżenie

No nie mogłam nie dać go tutaj.

Jak myślicie, działa?

 

Zdjęcie autentycznej tabliczki

Pustynia

Postanowiłam wstawić kilka fotografii z pustyni, bo to miejsce okazało się fascynujące.
Pustynia Judzka wygląda jak usypana z piasku, w wielu miejscach mieliśmy poczucie, że zaraz zasypie drogę, a tymczasem to jest skała. Skała i kamyki (tak, oczywiście ze trzy przywiozłam), w niepowtarzalnym złotym kolorze. Podobno po dużych opadach pojawia się na tych skałach delikatna zieleń.

Parę kroków w bok czy w górę od asfaltu i można zapomnieć o cywilizacji.

 

Na zdjęciu powyżej, mniej więcej na środku, widać obozowisko Beduinów. Namioty czarne i szare, wyglądają trochę jak kontenery.... Poniżej szersza perspektywa...

Siedząc i patrząc w dal stwierdziłam, że pustynia jest jak morze i niebo z chmurami - w słońcu zmienia się i co chwilę wygląda inaczej . Chciałoby sie robić kolejne zdjęcia i znowu...


Bezkres przed zachodem słońca... ↓

A na horyzoncie równina Jerycha. ↓

Na pustyni żyją nie tylko Beduini, ale od pierwszych wieków chrześcijaństwa kryją się na niej eremy i klasztory. O tym, że zbliżamy się do klasztoru informują stojące w bezkresie skromne krzyże.

Na pustyni jest też życie.... I nie mam tu na myśli tylko wielbłada, którego już pokazywałam :)
Zdarzają sie roślinki.

 ... ptaki...
To cudo na zdjęciu nazywa się białorzytka*

 

Jestem okropnie dumna z tych dwóch fotografii.

Gazeli nie udało mi się zobaczyć ani tym bardziej sfotografować. A podobno gdzieś tam przebiegała.

Pustynia nie jest pusta... są na niej drogi....

A na koniec zdjęcie, które mogłoby być ilustracją do "Małego Księcia" choć pustynia inna...

---------------------------------
* Już zwątpiłam, ale sprawdziłam jeszcze raz i wychodzi mi, że to naprawdę jest białorzytka srokata/pustynna, Oenanthe deserti. :)

I znowu śliwki

Tylko tym razem nie węgierki :) Renklody raczej. Albo i dojrzewające jagody.

Zakładka przejechała ze mną pół świata zanim zdołałam ją skończyć.  Ograniczyłam liczbę kolorów do chyba z sześciu motków (?) - ale w tym cieniowane nici, więc odcieni więcej. Nie kojarzy mi się z żadnymi kształtami, natomiast kolory kojarzą mi się z pnączami porastającymi cyprysy i inne iglaki:)

O tak:

Widzę teraz, że zdjęcie zakładki jest nieco nieostre, ale już poszła w dobre ręce i nie poprawię...

Niebieskie drzewo

Takiej roboczej nazwy używaliśmy, bo jeszcze nie wiedzieliśmy jak się nazywa. Teraz już wiem, ale określenie "niebieskie drzewo" wciąż daje większe pole do wyobraźni ;)

Chodzi o jakarandę mimozolistną - czy też po spolszczeniu - żakarandę.
Drzewo to trochę kojarzy mi się z magnolią, bo kiedy kwitnie praktycznie nie ma na nim liści. Tylko, że nasze magnolie szybko przekwitają, a żakarandy kwitną i kwitną, i kwitną.... Podobno cenione jest też ich drewno (tzw. zielony heban).

 Zasadniczo jakaranda pochodzi z Ameryki Południowej, ale jest sadzona w rozmaitych ciepłych krajach. Nazwa pochodzi z języka guarani i oznacza "pachnąca". Niestety nie byliśmy nigdy na tyle blisko, by to sprawdzić, ale zakładam, że te lawendowe kwiaty rzeczywiście pięknie pachną (w Izraelu w ogóle kwiaty pięknie pachną - dwa, trzy kwiatostany róży potrafią sprawić, że nie da się przejść obok obojętnie).

Ale już sam wygląd niebieskiego drzewa przykuwa uwagę. Zdjęcia robiłam przeważnie z drogi - nie spotkaliśmy alei wysadzonej jakarandami, drzewa widzieliśmy głównie w ogrodach, pięknie prezentujące się na tle zieleni bądź piaskowobiałych murów... Naprawdę można się zakochać.

 

 Z tego, co sprawdziłam, można jakarandy posadzić i u nas, choć u nas dorastają do 2 m, a w swojej ojczyźnie do 15.... (!!! 15 m niebieskich kwiatów - to gdzieś do 4-5 piętra...!!! ). Może więc ktoś z Was doskonale je zna?

O kwiatach z Ziemi Świetej jeszcze pewnie wiele będzie, sporo ich rośnie też i u nas ale rozmiary i miejsce rośnięcia TAM czasem zaskakują...

To były piękne dni

Wróciłam kilka dni temu i usiłuję jakoś wrócić do codzienności. Jeszcze lepiej by było zachować pewne nawyki z rytmu dnia, które już mi się wyrobiły, ale nie utrwaliły...

Chcialam coś tu napisać o tej podróży życia, ale trudno wszystko ubrać w słowa i jeszcze wpisać stosunkowo niedługą notkę na blogu.

Albowiem zachęceni przez przyjaciół rzuciliśmy się na wyprawę do Ziemi Świętej, i to w wersji ciut dłuższej niż standard. Jeszcze rok temu trudno by mi było uwierzyć, że tam polecimy...

Nie jestem w stanie spisać ciurkiem wszystkich doświadczeń, ani tych zewnętrznych, ani tych wewnętrznych, duchowych. Właściwie to gotowa byłabym wrócić tam natychmiast (z nadzieją, że ten nietypowy o tej porze roku 40-stopniowy upał już zelżal), aby na spokojnie odwiedzić kilka miejsc, które tylko liznęliśmy i takie, które trzeba było minąć z zewnątrz... I wrócić tam, gdzie czułam się wyjątkowo dobrze :).

Jest kilka szczególnych miejsc na świecie, w których czuję swoje korzenie. Teraz wiem namacalnie, że takim miejscem jest też Ziemia Święta (co niekoniecznie jest tym samym co Izrael czy Palestyna).
A więcej rozmaitych refleksji i obrazków na pewno jeszcze się tu pojawi.

Na razie zostawiam jedno z najpiękniejszych miejsc - Górę Przemienienia.

Pocztówka z wielbłądem

Prawdziwa pustynia, prawdziwy wielbłąd i prawdziwy Beduin. Choć ten ostatni w dość współczesnym stroju.