W oktawie

Święta minęły nam dobrze, miło i rodzinnie. Z odpowiednią dawką odpowiednio głębokich przeżyć duchowych oraz radosnych śpiewów. Poniosłam sromotną kleskę w scrabble (najstarsze dziecię ogrywa mnie - i nie tylko mnie - regularnie od czasu kiedy skończyła 15 lat) i zajęłam chlubne trzecie miejsce (na 5 osób grających) w Uno. Nie powstały nowe zakładki, bo niestety skończyła mi się kanwa, a nowa ma być po świętach. Dziś zapomniałam po nią pojechać - ciągle nie należy do podstawowego asortymentu pasmanterii i nie wszędzie można ją dostać, ba, czasem panie mocno się dziwią gdy pytam.
Twórczość świąteczna to oczywiście rozmaite wypieki i pisanki. Nie umiem zdobić mazurków, lukrowanie też nie jest moją pasją, więc komplet bab wygladał tak oto:

a pisanki tak:

Nie mam zaufania do kupnych barwników, pewnie jeszcze na dobre po prostu nie trafiłam. Trzymamy się wiernie cebuli i pracowicie drapiemy nożykiem. Nie są to arcydzieła, jakie można oglądać na większości blogów, ale są nasze i dają nam wiele radości.
W ramach świątecznych dekoracji odrzuciłam ze wzgardą propozycję powieszenia na spowijającym balkon winobluszczu kolorowych bombek (po Bożym Narodzeniu wisiały trochę za długo i pojawiła się wówczas propozycja zmiany ich w pisanki), zamiast tego odświeżyłam zrobione kilka lat temu wydmuszki na patyku (jedna mi się zgniotła :( ) i wetknęłam w skrzynkę. I oczywiście nie zrobiłam im wczoraj zdjęcia w śniegowych czapeczkach, bo stopniały zanim skończyliśmy śniadanie. Zdjęcia zatem bez śniegu i nieco zmienionej dekoracji:

W sumie był to czas intensywny ale pełen pokoju i taka jest dla mnie kwintesencja świąt - pokój w sercu. Wdzięczna jestem bardzo za to...