Srebrzystoniebieskie, gładkie pnie, liście w lesie zielone, a w parkach również ciemnoczerwone lub w takim nieokreślonym czerwonobrązowym kolorze.... Jeśli królem polskich drzew jest dąb, to buk z pewnością zasługuje na tytuł książęcy.
Zadziwiające, że bukowe lasy mamy zarówno na północy, jak i na południu kraju. Nad morzem i w górach. Może dlatego tak mi bliskie?
Przygotowałam dla Was galerię buków bieszczadzkich. Twardych, zaprawionych w bojach z mrozami i upałami (choć tych pierwszych pewnie znacznie więcej), z wiatrami i słotami.
Buki w Beskidach, nie tylko w Bieszczadach, są często wielopienne. Tego lata doczytałam w przewodniku, że takie nietypowe formy drzew wynikają z faktu, że wyrastały na terenie, przez który przepędzano pasione stada - bydło i owce podgryzały młode drzewka... Tak przy okazji ciekawostka językowa - polanki, na których pasiono stada nazywano carynkami lub carynami i stąd nazwa (dziś nieistniejącej) wsi Caryńskie, a od wsi Połonina Caryńska (nie od żadnego cara ;) ).
A tutaj wszystkie drzewa są wygięte na wschód - to już chyba nie tyle zwierzęta, co zachodnie wiatry....
Czasem jest jak w parku, a czasem jak na uroczysku...
A to zdjecie ze szlaku z Wołosatego na Tarnicę. W pierwszej chwili nie wierzyłam własnym oczom: podjazd dla wózków???? Ale jak??? Dopiero z bliska okazało się, że to kamienie dodatkowo przytrzymujace zamontwane "stopnie" z desek zapobiegajacych przesuwaniu się gruntu... Takich stopni na tym szlaku jest kilkaset, jeśli nie okrągły tysiąc...
I na koniec jeszcze jedno uroczysko. Niełatwo wyrastało się tym drzewom, ale efekt niezwykle malowniczy....
