Dziewczynka z zapałkami

W dzieciństwie czytałam mnóstwo rozmaitych baśni, wśród nich oczywiście (pięknie wydane) baśnie Andersena. Nie zawsze wszystko rozumiałam. Nie wiedziałam czemu są czasem takie smutne, czemu nie zawsze dobrze się kończą. Nie lubiłam do nich wracać, choć czasem przyciągały i w końcu dawałam się skusić. I kolejny raz dziwiłam się ich smutkowi.

Odkąd mam własne dzieci (i przybywa mi lat) jestem coraz mniej odporna na wszelkie obrazy i opisy związane z takim czy innym cierpieniem dziecka. Chyba pierwszy raz dobitnie to sobie uświadomiłam zaglądając na nowo - już sporo lat temu - do opowieści o dziewczynce z zapałkami. I oto w zeszłym tygodniu spotkałam dziewczynkę z zapałkami.... W pierwszej chwili nie zauważyłam zapałek, scenę zdominowały odgłosy wydawane przez śpiącego obok, w rozbabranym łóżku, pijaka. A to jednak była ona...

Nieco dalej spotkałam też jej kolegów. Małego szewczyka pracowicie polerującego cholewy.

I zaspanego Oskara, który zamierza kiedyś zostać stolarzem, a na razie jest chłopcem do wszystkiego, na którym majster wyładowuje swoje złe humory.

Ot, takie trochę dickensowskie klimaty, choć inny kraj. Nigdy nie zwiedzałam żadnego muzeum figur woskowych i nie zdawałam sobie sprawy, że są aż tak realistyczne. A dzień był słoneczny i piękny, miejsce urokliwe. W Krainie Wikingów oczywiście


.