Imieninowe

Od kilku lat spędzamy latem 15-17 dni w podobnym gronie. To czas kiedy bardzo uczymy się jak służyć innym. Ale też czas budowania wspólnoty, czas śmiechu i radości, rozmów poważnych i mniej poważnych, czas wspólnej zabawy i wspólnej modlitwy. Czas cudownych ludzi (nie, nie są idealni), którzy potrafią śmiać się z samych siebie, znieść cierpliwie niecierpliwość, podać herbatę, kawę, umyć filiżanki, biegać  ochoczo w górę i w dół po schodach, kiedy trzeba coś przynieść, zaproponować bez mrugnięcia okiem pomoc (wcale niemałą), którym nie trzeba pokazywac palcem, że coś jest do zrobienia, którzy po prostu troszczą się o siebie nawzajem jak w najlepszej rodzinie, choć nie są ze sobą spokrewnieni. Ludzi, których podziwiam, i od których wciaż się uczę jak być dobrym człowiekiem.
I w tym właśnie częściowo niezmiennym od kilku lat, ale też serdecznie ogarniającym wszystkich "nowych" gronie, spędzamy zawsze lipcowy czas - jak to mówimy - odpustów związanych z patronami 25 i 26 lipca. Wspólna impreza na ponad 20 osób kończąca się obowiązkowo wspolnym zdjęciem na schodach (drewniane schody w tym roku ugięły sie i zrzuciły klosz z lampy pod spodem, stąd być może tegoroczne zdjęcie jest naprawdę historycznym, bo ostatnim w tym miejscu) należy zawsze do wpomnień z gatunku niezapomniane.
W tym roku nie miałam czasu na przygotowywanie skomplikowanych prezentów (na szczęście zajęli się tym inni - i to z wielką inwencją) i w kradzionych chwilach powstały tylko dwie małe zawieszki. Z grubsza zrobione w ulubionych kolorach Właścicielek. Mam nadzieję, że na zawsze połączą się z nimi dobre wspomnienia.

Druga zawieszka została sfotografowana komórką...

A tutaj widok "od kuchni" - bałam się, że mogę nie zdążyć albo zapomnieć zrobić zdjecie drugiej zawieszki, gdy już będzie gotowa, więc najpierw uwieczniłam ją w stanie jeszcze niekompletnym. I okazało się, że słusznie, bo kolory z aparatu są tym razem prawdziwe.