Irysowe wspomnienie

Są kwiaty, które zachwycają mnie skomplikowaną budową. Wykraczające daleko poza archetyp kwiatka z sześciu czy siedmiu kółeczek (jedno w środku, reszta dookoła). Teraz znam oczywiście rozmaite storczyki i inne cudeńka, ale gdy byłam dzieckiem takimi kwiatami były dla mnie irysy.
(Jakoś nie przepadam za nazwą kosaciec).

Niezwykłe w rysunku, wyrafinowane, jednocześnie bogate i jakoś oszczędne w formie.
Nie pamiętam już czy istnialy wówczas w wielu kolorach, dla mnie taki klasyczny, typowy irys musi być w tym szczególnym odcieniu kobaltu czy granatu, wpadającego w fiolet bądź ciemny błękit paryski.

Pamiętam jak kiedyś w epoce sypania kwiatków w oktawie Bożego Ciała moja Mama kupiła trzy takie irysy, połamała drobno do koszyczka i miałam kwiatki (nie mieliśmy ogrodu - wówczas nie zdawałam sobie sprawy, że zapełnienie koszyczka nie jest takie proste).

Irysy rzadko bywały u nas "na pokojach" - chyba dlatego, że nie były bardzo popularnym kwiatem ciętym. No i chyba nie są zbyt trwałe.

 A mają ten niezwykły, nieuchwytny wdziek. Nie darmo noszą imię bogini tęczy ;)

 

Teraz irysy kojarzą mi się jeszcze z moim Teściem. W sumie nawet nie wiem czy je lubił, ale tak mi się kojarzą. Ten na zdjęciach też z ogrodu Teściów...

 

Zastanawiałam się, co z boginią tęczy i kwiatami mają wspólnego cukierki zwane irysami (iryskami). A potem dogrzebałam się, żesą popularne w Rosji, zatem nazwa może być też rosyjska i nie ma z tęczową boginką nic wspólnego. (Ciekawe skądinąd, że różne kraje mają swoje wersje mlecznych cukierków w typie krówek :) ).

Ot takie zimnolipcowe wspomnienie. Dla oderwania i obrony przed skrzeczącą rzeczywistością, na którą człowiek nie ma żadnego wpływu...

I na rocznicę bitwy pod Grunwaldem ;)