Mama czy nie mama

Na fali obchodów Dnia Matki, jak dla nas w pewnym sensie wyjątkowego, bo obie nasze Mamy zdołaliśmy ucałować w tym samym dniu, choć dzieli je 300 km, przypomniały mi się wyczytane gdzieś dywagacje na temat zwracania się do matki męża/żony per "Mamo". Byłam zaskoczona prezentowaną przez rozmaite panie (nie kojarzę, by wypowiadał się pan, ale nie wykluczam) siłą oburzenia i buntu. Byłam zaskoczona, bo mnie ślub kojarzy się z przyjęciem wybranka/wybranki dziecka do rodziny. Dwustronnym - jeśli mogę tak powiedzieć. Wciąż mam w uszach głos mojej Babci, która uradowana listem mojego męża wysłanym z wojska. mówiła "To przecież mój wnuk, no nie rodzony, ale wnuk" (czy jakoś podobnie, sens był ten w każdym razie) - i sama do niego pierwsza napisała.... I pamiętam panią na ślubie syna cieszącą się, że "będzie córka" (i miała na myśli żonę syna, a nie dziecko w drodze, bo takowego nie było).

Ale oburzenie i bunt w przywołanych wyżej wypowiedziach naprawdę mnie zastanowiły. I tak próbuję sobie ułożyć, dlaczego zwracam się do Teściowej per "Mamo" a nawet "Mamusiu".
Niewątpliwie rolę odgrywa tu tradycja, że tak się mówi do matki żony/męża (i analogicznie do ojca). No ale dlaczego tak się mówi? Myślę, że to wynika z podejścia do małżeństwa. Że jeżeli "biorę sobie  ciebie za męża/żonę" to biorę z całym życiem i całą historią życia i - tak, tak - z Twoją rodziną. Zaczynamy tworzyć coś unikalnego, nowego (małżeństwo to coś o wiele więcej niż związek partnerski), jedynego w swoim rodzaju. I to "stajemy się jedno" ma również ten wymiar, że stajemy się jakby dziećmi tych samych rodziców. Stąd naturalne jest mówienie do nich tak samo, jak mówi ich rodzone dziecko. Rodziców ma się na zawsze (czy żyją, czy nie, jestem dzieckiem tych samych rodziców). W małżeństwo wchodzi się (a przynajmniej powinno się wchodzić) z założeniem, że to na zawsze - z założeniem, że dotrzymamy dawanego sobie słowa (czy to tego dawanego w kościele czy tego dawanego w USC).
Natomiast gdybym nie miała takiego podejścia do małżeństwa, albo odżegnywała się od małżeństwa w ogóle, to chyba rzeczywiście nie pasowałoby mi mówienie "mamo/tato".


Nie chcę tu mówić o sytuacjach skrajnych, w których dziecko z takich czy innych powodów odcina się od rodziny i to "mamo, tato" nawet temu dziecku nie  zawsze przechodzi przez usta.

Nie twierdzę też, że to łatwo jest zacząć mówić "mamo, tato" do kogoś do kogo wcześniej mówiło się "proszę pani, proszę pana". ;) Mnie przynajmniej nie było łatwo. Tak jak i Teściom pewnie nie było łatwo zacząć myśleć o mnie jako członku rodziny ;) (to jest wzajemne, na pewno).

Ilość dowcipów o relacjach teściowa-synowa pokazuje, że nie zawsze jest to relacja łatwa. Przyznam, że boli mnie bezmyślne powielanie tych dowcipów, bo jednak mam przeświadczenie, że dobrych teściowych i dobrych synowych jest nieporównanie więcej niż złych. a byłoby jeszcze więcej, gdy one same nie dawały wiary dowcipom... :)