Kruchość

Kruchość dopada nas na przestrzenich ostatnich dwóch-trzech lat co chwilę niemal.

Ostatnio znowu jakby bardziej widoczna
Czai się tuż za progiem.
Wychyla zza firanki.
Drży w dźwięku telefonu. W coraz cichszym głosie.
Przypomina o wdzięczności za każdy dzień.




W ten czas dobrze wpisuje się wiersz Barańczaka, który tu już był kiedyś przywoływany.
Nie da się od niego uciec.

W szerszym kadrze jest tak. Obcięłam z lewej dalszy kawał muru i komin.

A w zbliżeniu, jeśli ktoś nie pamięta...

A świat sobie tak obok pędzi i gna...