Jedzie pociąg z daleka

W piosence nie czeka, na mnie czekał. A nawet czekały. Rozliczne.

Być może ktoś pamięta mój zachwyt nad słowacką ciuchcią, któremu dałam wyraz już półtora roku temu. Ponieważ od dłuższego czasu nosiłam się z myślą napisania o tych znakach, zaczęłam wnikliwiej im się przyglądać w tym roku i dokonałam pewnego odkrycia, Otóż do tej pory sądziłąm, że te lokomotywy są jednakowe. Nic bardziej mylnego, Urocza i pociągająca twórczość, którą tak się zachwycałam przy opisach rozmaitych postaci na znakach drogowych (i nadal zachwycam), dotyczy również pociągów! Doskonale to widać na poniższym zestawieniu. Można wręcz bawić się w  wyszukiwanie różnic. Wydaje mi się, że nie ma tu dwóch identycznych lokomotyw...

Co ciekawe, czasem znaki z ciuchcią umieszczone są po obu stronach drogi i nawet wówczas niekoniecznie są identyczne. Żeby nie było nudno zapewne.

Od czasu do czasu lokomotywy rosną. Chciałoby się powiedzieć  - dorośleją. I wówczas wyglądają na przykład tak

albo tak

czyli już bardziej standardowo i podobnie do przeciętnej lokomotywy polskiej, o takiej:

Skądinąd mam wrażenie, że projektanci znaków w PL znacznie bardziej przyłożyli się do szczegółów lokomotywy niż do postaci ludzkich ...

Z zamieszczonych wyżej zdjęć wynika, że w Polsce i Słowacji wciąż jak archetyp pociągu króluje ciuchcia żywcem wyjęta z wiersza Tuwima (para buch, koła w ruch). I nikomu nie przeszkadza, że parowozy należą do zabytków (ja ostatni raz jechałam na regularnej linii - nie wycieczkowo-zabytkowej - pociągiem ciągniętym przez lokomotywę parową w 1991 r.). Tymczasem za naszą zachodnią granicą projektanci znaków są ekologiczni i gryzącego dymu na obrazkach nie zamieszczają...

Ale koło za kołem nadal się kręci.