Układanka

Kto pamięta świat bez puzzli? Z drewnianymi klockami, z plastikowymi klockami nieudolnie naśladującymi duńskie Lego... (Jakież cuda z nich budowałam, uwielbiam klocki!) Pamiętam pierwszą naszą "puzzlową"układankę, która pojawiła się w domu bodajże w połowie lat 70. A może ciut wcześniej niż dopiero w połowie?  Lata 70. były to na pewno. Obrazek przedstawiał okręt w porcie i składał się z aż 70 kawałków :) . Pamiętam też, że irytowało mnie, kiedy Tato mówił z niemiecka "pucle", podczas gdy dla mnie to było angielskie "pazl" ;) Ale potem pojawiły się kolejne, czasem bardzo skomplikowane. I duże, wymagające sporo miejsca... Lubiłam wspólne układanie całą rodziną podczas świąt - można było spokojnie zostawiać w połowie ułożony obrazek do dokończenia w następnych dniach... Pamiętam też sensację, jaką był dołączony do któregoś obrazka specjalny wosk pozwalający na usztywnienie i przeniesienie całości. Teraz puzzli nie układam raczej, powieszone na ścianach pokojów dzieci stopniowo wędrują do pudełek... Oby dla następnych pokoleń :)

A na razie zadowalam się zakładką. Kolorową, rozpraszającą listopadowe mgły. Optymistyczną. Taką, która ma przypominać, co w życiu najważniejsze. ("Te trzy, a z nich...")

Zakładka powstawała - nomen-omen - po fragmenciku, ku mojej radości (bo to sympatycznie się robi takie gładkie jednobarwne kawałki) i na rozjaśnienie takich dni:

To zdjęcie zrobiłam wczesnym (!) popołudniem bodajże przedwczoraj, po zerknięciu w okno znad komputera. Można by uwierzyć, że na końcu świata mieszkamy... Ale ta mgła (dopóki nie ruszamy w podróż i dopóki nie ma atmosfery londyńskiej mgły z wiersza Eliota) też ma jakiś urok :))

PS. Zapraszam do udziału w Candy u Magdy - banerek po prawej stronie na górze. Magda robi prawdziwe cudeńka...