Maxim czyli Maksio

Nowy etap.
Nowa epoka.
No prawie :)
Choć zobaczymy co z tego wyniknie.

Mianowicie: kupiłam sobie rower. [fanfary]

To mój drugi rower w życiu, choć Średnia Kamzikówna tłumaczyła mężowi "Moja Mama nigdy jak pamiętam nie miala swojego roweru".
To nie do końca tak, choć moja rowerowa historia ma nawet momenty dramatyczne. Mianowicie z nieznanych mi powodów Rodzice nauczyli mnie wielu pożytecznych rzeczy, ale nie jazdy na rowerze. Gdy jeszcze byłam jedynaczką, a nawet gdy już nią nie byłam, nie jeździliśmy na rowerach, tylko wędrowaliśmy po świecie pieszo (podjeżdżając czasem autobusem, czy pociągiem, a w góry to nawet czasem częściowo samolotem, póki koszt nie zrobil się za wysoki), a od pewnego momentu i Fiatem 125 p. Ale nie rowerem.
W związku z tym nawet jako prawie podlotek nie umiałam jeździć na rowerze! (Pamiętam z dzieciństwa dwukrotne jazdy na trzykołowcu, musiało to być więc spore przeżycie). Jazdy na rowerze uczyłam się pod koniec szkoły podstawowej na rowerach koleżanek. Miłość do tego środka komunikacji sprawiła, że raz jeden w życiu wybiegłam zza stojącego na przystanku autobusu z zamiarem dołączenia do znajomych i wykonałam efektowny (ponoć) lot nad jadącą po drugiej stronie jezdni taksówką... (Wyobrażacie sobie szok rodziców, gdy mnie poobijaną i z zakrwawioną brodą przyprowadzili koledzy: ja, grzeczne dziecko, wzór odpowiedzialności, poruszająca się po okolicznych ulicach samodzielnie od szóstego roku życia,  wybiegłam zza autobusu...!).
Pamiętam jeszcze jak wyłożyłam się na kolarzówce kolegi - chciałam tak elegancko trzymać kierownicę na środku, a nie za końcówki "baranich rogów"...

No i jakoś krótko potem dostałam od Wujostwa rower, czerwoną dwuletnią damkę o wdziecznej nazwie Gazela. Jeździłam, jak najbardziej, choć nie za często. Nie miała przerzutek, zatem jazda była zazwyczaj połączona z odkrywaniem niedostrzegalnych wcześniej górek i pagórków... Ale jakieś tam wycieczki mam za sobą (m. in. tę gdy nad nami przemieszczała się chmura z Czarnobyla :] ). Kiedy wyszłam za mąż, wiekowy już nieco bardziej rower przeprowadził się wraz ze mną albo niedługo po mnie i z czasem zaczął z niego regularnie korzystać mój mąż (zawsze kółka większe niż w jego składaku). Przerzutek nie było nadal.... I tak w końcu Gazela dokonała żywota. Dosłownie - któregoś dnia mąż pojechał do pracy na rowerze, a wracając oddał go na złom...
Kupiliśmy dla niego oczywiście kolejny rower, po drodze w rowery bogate były nasze dzieci, a ja jakoś ciągle nic... Zdarzały nam się owszem jakieś wspólne wycieczki, ale wtedy musiałam pożyczać pojazd... albo korzystaliśmy z nieobecności którejś latorośli.

Ale zaczęłam dojrzewać do roweru (ja, żona człowieka, który prawie cały rok jeżdzi na rowerze do pracy, poza dnami z ulewnym deszczem i śniegiem) .

Od pewnego czasu marzył mi się rower miejski. Taki, na którym można jechać mając wyprostowane plecy. I nawet w spódniczce :). No i wreszcie, wreszcie jest. [fanfary]

Prawie taki jak na zdjęciu (wziętym  stąd), minimalne różnice w kolorystyce. Miejski, ale z porządnymi przerzutkami i wyposażeniem, nadający się do przejażdżki za miasto. Z dużymi kołami. Już przetestowany na pierwszej dłuższej jeździe. (Ha, dlaczego ta Gazela nie miała przerzutek? Nie było?)

Śmiesznie trochę pisać tak wiele o rowerze, w końcu to dość prozaiczne urządzenie - ale nie sądziłam, że przejadżka sprawi mi taką frajdę. Zaczynam zupełnie inaczej myśleć o różnych sprawach, które będę załatwiać... Widzę, że muszę sobie kupić porządny koszyk :). A gdyby jeszcze tak ten Maksio sam wychodził z piwnicy... :D