Matematyka

Przy niedzieli będzie na poważnie.

Matematyka, nie tylko rachunki, ale i matematyka (tak, znajomi matematycy wyraźnie podkreślają, że to nie to samo) zawsze były mi bliskie i nawet szkolne stopnie bliskość tę jakoś tam odzwierciedlały. Rachunki radowały swoją przewidywalnością i uporządkowaniem. Lubiłam rozwiązywać słupki i wpisywać właściwe liczby w puste krateczki. Z czasem oczywiście krateczki się wyiksowały i wyigrekowały, ale porządek z grubsza został.

Paradoskalnie zaś, pierwszym z działań matematycznych, które mi (i nie tylko mi) wpajano, niekoniecznie z mlekiem matki, ale zaraz potem, było dzielenie. Wpajano, powiedzmy od razu, z różnym skutkiem (niestety).

Dzielenie rozumiane jako cnota, jedna z największych. Nie można być egoistą, trzeba się podzielić...
Dzielenie uczące, że drugi człowiek jest ważny, że trzeba go zauważyć.
Dzielenie rozumiane też czasem jako zadanie niemal nie do wykonania. Jak dzielić gdy kołderka za krótka, a każdego przykryć trzeba?
Dzielenie pokazywane w praktyce. Proszę tu jest zupa; możesz spać na podłodze; tym dzieciom spalił się dom, może dacie im jakieś zabawki; to jest już za małe dla was, damy pani Z.; panią S. trzeba odwiedzić, weż ciasto.......
Dzielenie będące praktycznym wyrazem i świadectwem... zastanawiam się czego. Normalności?
Bez wielkich słów, bez patosu. Tak trzeba i tyle.

Bardzo boleśnie doświadczam, że teraz jest w cenie inne dzielenie. Takie pokrewne tym upiornym szufladkom, o których niedawno pisałam.
Dzielenie, bo czytasz A czy B.
Dzielenie, bo oglądasz C czy D (albo co gorsza E).
Dzielenie bo słuchasz F, G, H zamiast I, J, K.
Albo i nie czytasz, nie słuchasz, nie oglądasz! Fuj!
Dzielenie, bo ośmielasz się nie zgodzić.
Dzielenie, bo wolisz ten a nie tamten język (a przecież tamten lepszy, lepszy)
Dzielenie, bo mówisz,że nie rozumiesz.
Dzielenie, bo mówisz, że rozumiesz to, czego inny nie rozumie i jeszcze próbujesz tłumaczyć.
Dzielenie, bo ktoś wypowiedział się pozytywnie o jakimś działaniu M. Albo N.
Dzielenie, bo stwierdzasz, że O nie jest takie proste jak mówi P.
Dzieleniem, bo używasz R, bo używasz S, bo nie używasz....
Itp.
Itd.

Nie, nie jestem naiwna i wiem, że w takiej czy innej formie to drugie dzielenie było zawsze (od tego nieszczęsnego incydentu z jabłkiem jak napisał jeden pan). Ale mam czasem wrażenie, że ostatnio osiąga jakieś niebotyczne rozmiary. Bez szans dla innych działań matematycznych.
A przede wszystkim - że zaczyna być uważane za cnotę! (to jest wykrzyknik zgrozy)
Niezależnie od tego kto dzieli...
I że za tym dzieleniem idzie pogarda. I chamstwo. I parę innych brzydkich rzeczy pewnie.

I to jest postępowanie równie mądre jak dzielenie przez zero. Ale i  straszne.

I żeby nie było - ja tam nie wiem, czy i mnie się to nie przydarza. Bo mam wrażenie, że to dzielenie przez zero wkrada się czasem w człowieka niepostrzeżenie i zaczyna panoszyć.

Recepta? Dla ogółu chyba nie ma.
Może taka indywidualna (żeby nie zakończyć ponuro).

"Może to coś da, kto wie?"
;-)