Pawie pióra krasne

Nie, nie mam czapki, nie będę stawiać pańskiego dworu (ani tym bardziej wysypywać wora złota) i ufam, że nie zostanę z samym sznurem. Poczta Polska wyrobiła się, mogę pisać.

Miało być w kolorach z pawiego pióra, bo takie zestawienie lubi Pewna Pani. (Zdradziła to już dawno, ale niestety trzeba było czekać z realizacją.)
No i najpierw wydawało się, że to nie takie trudne zamówienie. Ale jednak nie jest to super proste. Nie mam opalizujących nici (pewnie można i takie kupić, nie wiem), a dla mnie osobiście cały urok pawiego pióra (podobnie jak z piórkami kaczorów krzyżówek) polega na tym, że są to kolory mieniące się. Pooglądałam trochę zdjęć, usiłowałam odkryć, co stało się z pawim piórem, które kiedyś mieliśmy w domu (nadal nie wiem), po czym doszłam do wniosku, że nie będę w tym momencie ślepo naśladować natury. Kolory to kolory. Skończyło się na dwóch podejściach do tematu. Pierwsze, badające grunt, skończyło się zakładką, którą nazwałabym grzeczniejszą. O, taką:

Sympatyczna zabawa kolorów, podoba mi się. Taka spokojna.

Nie byłam jednak do końca zadowolona.

W związku z tym zakładka, która wyruszyła tydzień temu w daleką drogę jest inna. Nie wszystkie odcienie kolorów są widoczne od razu, niektóre dopiero po wnikliwym przyjrzeniu się zdradzają swoją obecność. No i nie ma ogonka! To ukłon w stronę pierzastości pióra, która w końcu miało być pierwowzorem. Tyle warkoczyków (warkoczątek nawet) to naprawdę było wyzwanie:

Czerwony akcencik został dodany świadomie, na przekór dominującej kolorystyce.

I jeszcze obie razem:
Takie zupełnie inne od siebie.

I w sumie jakoś weselej się zrobiło w tych styczniowych i lutowych szaroburościach, prawda?