W sercu

W sercu Kaszub. Tam, gdzie tablice przy drogach umieszczane są w dwóch językach. Tam, gdzie jeziora, lasy i miejsca znajome z grzybobrań i prób rzucania spinningiem. Jest w tej ziemi coś, co chwyta za serce. I piękno, i historia, i ...
Jest tam też miejsce, w którym odpoczywam jak nigdzie indziej, ostatni ukochany przez mojego Tatę kawałek ziemi... :)

Ale tu będzie o takim jednym miasteczku. Kiedy byłam tam pierwszy raz nie pamiętam. Pamiętam za to wyprawę do kościoła w niedzielę w latach 80. z paczką znajomych, wyprawę, bo najpierw kawał pieszo przez las, potem autobusem (a czy przyjedzie?). Jakoś nie pamiętam powrotu, ale przecież wróciliśmy. ;) Został mi w pamięci olbrzymi kościół z cegły z niezwykłą, z daleka widoczną wieżą. Widok kościoła z zewnątrz utrwaliłam sobie, bo niejednokrotnie przejeżdżaliśmy obok. Ale na zajrzenie do środka nie było czasu. Dopiero teraz.

Brusy/Brusë stanowią centrum jednego z regionów Kaszub zwanego Zabory - jak głosi przykościelna tablica. Jest to jedna z najstarszych parafii na Pomorzu, pierwsza wzmianka z 1351 r. Istniejący obecnie kościół jest oczywiście którymś kolejnym, wzniesionym w XIX w. wewnątrz jednak są zabytki starsze, z XV i XVIII w.

Wieże - dwa hełmy więc mówi się o dwóch wieżach a tak naprawdę to jest jedna z dwoma hełmami. Nietypowa. Pamiętam jak kiedyś z jakiejś dziwnej perspektywy widziałam tylko jeden hełm (nałożyły się) i nie mogłam zrozumieć gdzie podziała się druga wieża :)

Cały kościół jest naprawdę o-grom-ny.

W środku są trzy nawy, środkowa znacznie wyższa od bocznych. I ciekawy drewniany sufit. To zdjęcie zrobione jest z końca kościoła zza ostatnich ławek. widać jaki jest długi.

A tu widok z mniej więcej połowy kościoła w tył.

Sufit w bocznej nawie.

I taka ciekawostka: nad łukami ściany oddzielającej nawy wizerunki 12 apostołów, przy czym zamiast Judasza jest Paweł, a nie Maciej. Skojarzyło mi się z... posągami apostołów w rzymskich bazylikach :)

I taki detal. Nie zabytek raczej ale ciekawy :)

A na koniec wiersz o bruskim kościele. Mam nadzieję, że widać.

Jak dobrze, że tradycja i język są tam przechowywane i szanowane...

A nawet samo odczytywanie nazw miejscowości (najlepiej przeczytać je sobie głośno) i porównywanie z nazwą polską jest bardzo pouczające - dla miłośników języków oczywiście :)