Perspektywy?

z opowiadań i relacji

Fragment rozmowy dwóch zaprzyjaźnionych dwudziestolatek. Jedna bardzo zakochana.

A: Słuchaj, ale jak to jest, że Ty pozwalasz, by Twój chłopak mówił do ciebie w taki sposób? (nawiązanie do konkretnej sytuacji, której A była świadkiem, ale to nie był jedyny moment niewłaściwego odnoszenia się chłopaka do niej - według A)
B: A bo wiesz, on taki biedny, tyle ostatnio przeszedł (rzeczywiście, przeszedł bardzo trudne doświadczenie) no i w ogóle był pijany.

To są fajne dzieciaki (B i jej chłopak, no dobra, fajni młodzi ludzie), naprawdę. Od niedawna już narzeczeni. Nie mam wątpliwości, że pełni dobrej woli. Ale ich przyjaciele i znajomi martwią się o tę relację. Z powodu braku czy nieumiejętności stawiania prostych, wcale nie wygórowanych wymagań, w tym wypadku głównie (jak chyba statystycznie częściej bywa) przez dziewczynę. To, że chłopak odnosi sie do dziewczyny bez szacunku nie jest obserwacją jakiejś zgorszonej starszej pani, tylko jej rówieśniczek. I nie jest to jednorazowe wydarzenie. To, że upił się wychodząc gdzieś z dziewczyną.... z lekka dyskwalifikujące (a jeśli tak bywa częściej?). No bo jeśli nie panuje nad sobą teraz, gdy się o nią jeszcze stara, to jakie są perspektywy na przyszłość? Wiem, wiele może się zmienić. Przyjaciółki zastanawiaja się jak dyskretnie, nie narzucając się, pomóc, mają pomysły co podpowiedzieć....

A ja tak sobie myślę, że rolą rodziców jest jednak nauczenie zdejmowania różowych okularów wcześniej, jeszcze zanim dzieci je nałożą... Żeby umiały budować na realnych fundamentach...